|
... i wspomnienia... Carpe diem... Panta rhei...
Probowalam. Zeby nie bylo, ze nie. Przedwczoraj, wczoraj... Spokojnie, bez nerwow, krzykow, placzu, walki... Choc lzy chcialy leciec, oj chcialy... I gardlo zacisniete, az glos nienormalny, jakby nie moj. Jakbym to nie ja wypowiadala te wszystkie slowa... Prosilam. Tak. Prosilam o zrozumienie. Po raz kolejny. I nic. Uslyszalam, ze to nie On ma problem, tylko ja. Ze soba... Taki standarcik sie juz z tego robi. Carnation ma racje... Niepotrzebne to bylo. Choc ta milosc... to co sie we mnie dzieje,.. Chyba nie potrafilabym inaczej... Poprosilam wiec ( ciekawe czemu to ja zawsze prosze... ) tylko o jedno - nic nie chce, nic mnie nie obchodzi, utrzymaj tylko dziecko, reszta nie wazna, reszta gowno mnie obchodzi. Uslyszalam - "uwazaj, bo pierdolne ta praca! Ja nie bede jadl, dzieci tez nie ! Nikt mnie nie zmusi do czegokolwiek! " No. I jak ja mam z nim rozmawiac? No jak?! Kazde moje slowo rozumiane jest opacznie... Potem zasnal. I walilo go ze sterta garow w zlewie, ze butelki Igora nie pomyte, ze pran (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
