|
Bądź sobą Dla każdego
To bardzo trudne. Ale sądzę, że to jedyna droga do szczęścia, a w każdym razie do zadowolenia ze swojego życia. Nie jesteśmy kalką innych ludzi, nie możemy się do nich bezkrytycznie upodabniać, ze względu na modę, ze względu na interes, ze względu na kompleksy, ani też z jakichkolwiek innych powodów. Co by się nie działo powinniśmy starać się być sobą, tzn. kierować własnymi poglądami na życie, na dobro, na przyzwoitość, rozumienie świata i na inne wartości które służą nam do wyboru własnej drogi. Na pewno nieraz łatwiej jest być oportunistą, niż tkwić nieugięcie przy swoich poglądach, ale czy łatwiej wtedy jest również spojrzeć w lustro? Można mieć za nic honor, godność, uczciwość, tylko jaka jest wtedy wartość takiego człowieka? Proponuję aby zarówno co do rzeczy dużych jak i małych pozostać sobą, bronić swojego systemu wartości i nim się kierować. Oczywiście ten system nie musi, a nawet nie powinien być niezmienny bo to by świadczyło o całkowitym braku rozwoju. Ludzie zdobywa (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Od początku Odchudzanie i zmieniy na ciele i duszy
Zastanawiam się jak tu zacząć. Może od początku. Chciałabym opowiedzieć o moim życiu z otyłością od wczesnego dzieciństwa. Każdy kilogram nadprogramowy determinuje moją psychikę, ma wpływ na kontakty z otoczeniem na każdą, nawet banalną, decyzję. Od początku, moja mama wspomina, że jak byłam niemowlakiem (a było to już 37 lat temu), jadłam 2 razy więcej niż to było przypisane do wieku. Nie zasnęłam póki nie byłam najedzona i spałam do momentu aż zgłodniała. Biorę pod uwagę, że te wspomnienia są zniekształcone upływającym czasem, ale pewnie coś w nich prawdy jest. W każdym razie tak sukcesywnie tyłam. Pamiętam moment, gdy uświadamiałam sobie, że jestem większa niż moi luwieśnicy - to był moment, gdy zaczęłam się zamykać i zaczęły się pierwsze kompleksy. Niestety rodzice nie mieli takiej świadomości, by móc zapobiec burzeniu całej wartości mojej z każdym dniem, miesiącem, rokiem poczucie mojej wartości malało. Na chwilę (około 4 lata) wzrosło w technikum, gdzie byłam doceniana za osiągnięcia (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Moje paranoje W ciele, które jest labiryntem...
Czasami zastanawiam się, dlaczego przez całe życie czuję się... niżej... we wszelkich możliwych hierarchiach niż wszyscy inni. Wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi, bo przecież zdaję sobie sprawę ze swoich zalet, a przyjaciół i ludzi życzliwych mi nie brakuje. Chyba nawet wbrew własnemu przekonaniu, że jest ok! Zawsze przyłapuję się na tym, że wydaje mi się, iż inni patrzą na mnie moimi własnymi oczami, że budzę politowanie, że jestem takim dzieciaczkiem, którym można manipulować i prowadzić za rękę. Za każdym razem, kiedy ktoś wyraża się o mnie pozytywnie - a są i tacy, którzy patrzą na tą czy inną cechę z podziwem! - przeżywam ogromny szok. I mimo psychoterapii, antydepresantów, wiedzy psychologicznej i świadomości własnych mocnych stron, i tak czuję się nikim przy... chyba każdym... Jak się tego pozbyć? Wiem, że jak każdy nerwicowiec może zbyt mocna skupiam się na swoich emocjach. A jednocześnie chciałabym wyrwać się z ich mocy, bo one uniemożliwiają mi bycie sobą (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.