|
Po filmie braci Sekielskich Samotny w sieci
Obejżałem film, bez szczególnych emocji, bez napięcia towarzyszącego ofiarom, bez rozdrapywania ran, bez traumy, bez łez i rozczulania się nad sobą. Czytam wszystkie głosy w rozpętanej nagonce, czytam wszystkie komentarze, wszystkie posty, wpisy, bluzgi i obrony .... czytam to wszystko i boli mnie .. boli mnie to, że wszyscy skupiają się na sprawcach. Nie usłyszałem głosu, który zatroszczyłby się o ofiary, o to co czują, o to jak sobie radzą ze swojatraumą, jak przeżywają swoje upodmiotowienie, jak skeljają swoje stale rozpadające się życie... nikt nie pochylił się nad bólem który noszą w sobie po 20,30, 50 lat... wstrząsnął mną film o ofierze prałata z gdańska, odwiedzając miejsce gdzie ten zwyrodnialec ją wykorzystał, przeżywa to na nowo, w filmie oko kamery pokazuje jak się rozpada na kawałki, rozstrzęsiona ucieka z tego pomieszczenia to mnie zabolało, to sprawiło smutek, ból, pozwoliłem sobie na komfort łzawego smutku... Mam świadom (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
