|
Powrót Moje banalne, niebanalne życie...
Powrót po kilkunastu latach? Czemu nie. Może takie luźne pisanie nawet bez publiczności przyniesie trochę ukojenia duszy. Właśnie mi przyjaciółka napisała że pisze pamiętnik czy notatkę z całego dnia, więc dlaczego i ja nie spróbuję wrócić do starych przyzwyczajeń? Może na początek kilka słów o mnie. Mam 33 lata. Mieszkam w Szkocji. Mam synka który za tydzień kończy 3 miesiące. Jestem związana z partnerem 16 lat starszym. Moje życie? Takie banalne a jednak nie banalne. Początki są jednak ciężkie, ale myślę że z dnia na dzień będzie lepiej. Od kilkunastu nocy Arthur (mój synek) zaczął przesypiać całe noce, więc mam choć odrobinę czasu dla siebie. W dzień także coraz częściej łapie drzemki. Nie ukrywam początek był ciężki. Kocham tą moją małą istotkę którą nosiłam pod serduchem przez 9mcy, ale naprawdę chyba przeżywał (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Życie jak poemat Czy depresja czegoś nas nauczyła?
Lęk Lęk odczywam każdego dnia, czego się boję? Życia, prosych spraw. Nieistotnych, niebrutalnych, jednak jak najbardziej realnych. Ktoś rzekłby, że boję się własnego cienia, według niego tak, według mnie nie - to odwaga żyć z lękiem. Codziennie walczę z własnymi myślami, codziennie pragnę być zdrowa, uwolnić się od myśli jest bardzo trudno, ciężko jest mi funkcjonować, coraz gorzej to odbija się na moim zdrowiu fizycznym, staram się jak mogę, jednak to nie jest łatwe. Łykam tabletkę, żeby żyć w zamian za to dostaję lęki. Zobacz cały wpis na blogu » |
