Jestem...Ale tylko fizycznie...bo życia we mnie już nie ma. Jestem kolejnym punktem na ziemi, małą mrówką którą ktoś probuje rozdeptać...czuje sie jakby polowa mnie już nie istniała. Nie wytrzymuje... Wszystkie zdarzenia, wspomnienia..., te zanikające ślady szczęśliwych dni nie pozwalały mi na to, a tak bardzo starałam sie o nich nie pamiętać, wyrzucić je z siebie i żyć dalej..Nie mogę, nie umiem sobie z sobą poradzić, przytłacza mnie szkoła, mam masę zaległości... Przez co?! Przez kogo?! Przez sama siebie...Bo spadłam na samo dno i nie ma mi kto pomoc sie od niego odbić, a może to ja nie chce, żeby był ktoś taki kto mi pomorze...?!Przy każdej takiej próbie pocieszania mnie przez kogoś jeszcze bardziej sie zatracam, zamykam w sobie..., jeszcze bardziej sie rozklejam. Wszyscy mówią że będzie dobrze, że na pewno wszystko sie ułoży. A ja wiem ze już tak nie będzie, boje sie tego chociaż chciałabym żeby było inaczej...