Blogi.pl

    Za szybą świat skąpany jest w bieli. Śnieg spadł w nocy obficie, przykrywając dachy, ulice i drzewa grubą warstwą puchu. Widok jest niemal nierzeczywisty, jakby ktoś przeniósł mnie do zaczarowanej krainy.

   Czuję ciepło ciała Anny obok mnie. Śpi jeszcze, wtulona w poduszkę, z lekko rozchylonymi ustami i spokojnym oddechem. Patrzę na nią przez chwilę, delektując się tym widokiem. Mam wrażenie, że czas zwalnia, że wszystko, co złe, przestaje mieć znaczenie. Ona jest moją przystanią, moim spokojem w chaosie. Delikatnie odsuwam kosmyk jej włosów z policzka i uśmiecham się.

   Nachylam się i całuję ją w skroń.

   – Kochanie... – szepczę. – Wstawaj.

   Otwiera jedno oko, a potem drugie, mrucząc coś niezrozumiale.

   – Za wcześnie... – mamrocze, wtulając się mocniej w kołdrę.

   – Śnieg – mówię z entuzjazmem. – Chodźmy do ogrodu. Ulepimy bałwana.

   – Patryk, serio? – przewraca się na drugi bok, ale dostrzegam na jej twarzy cień uśmiechu.

   – No weź, nie bądź taka. Będzie fajnie. Śnieżki, anioły, bałwan... – kusiłem dalej, aż w końcu wydaje z siebie przeciągłe westchnienie.

   – Dobra, dobra. Ale za to należą mi się gorąca czekolada i masaż.

   – Cokolwiek chcesz – śmieję się, całując ją w czoło.

   Kilka minut później, opatuleni w ciepłe kurtki, czapki i rękawiczki, wychodzimy na dwór. Chłodne powietrze szczypie w policzki, a śnieg chrzęści pod butami. Świat jest taki cichy, otulony białą pierzyną, jakby wszystko na chwilę się zatrzymało.

   – No dobra, od czego zaczynamy? – pyta Anna, rozcierając dłonie.

   – Od bałwana, oczywiście! – odpowiadam z entuzjazmem i już schylam się, by uformować pierwszą kulę.

   Śnieg jest idealny do lepienia, gęsty i lepki. Toczymy kule, aż nabierają odpowiednich rozmiarów, potem układamy je jedna na drugiej. Anna śmieje się, gdy próbuję dopasować mu gałązki jako ręce, a nos robimy z marchewki, którą szybko przyniosłem z kuchni.

   – Myślę, że powinien dostać imię – mówi, przyglądając się dziełu.

   – Może... Albert? – rzucam.

   – Albert? – śmieje się. – Nie wiem czemu, ale to pasuje.

   Patrzymy na naszego bałwana i jednocześnie parskamy śmiechem. Nie jest idealny, trochę koślawy, ale za to nasz.

   Nagle czuję uderzenie w ramię. Anna rzuciła we mnie śnieżką. Patrzy na mnie z zawadiackim uśmiechem.

   – Tak się bawimy? – pytam, udając groźny ton.

   – A co, boisz się? – droczy się.

   Bez chwili wahania formuję kulę i celuję w nią, ale zwinnie unika ciosu. Rozpoczynamy wojnę na śnieżki, śmiejemy się, rzucamy w siebie białym puchem, biegamy wokół ogrodu. W końcu padamy na śnieg, zmęczeni, ale szczęśliwi.

   Leżymy obok siebie i zaczynamy poruszać rękami oraz nogami w górę i w dół, rzeźbiąc w śniegu anioły.

   – Wygląda na to, że to był dobry pomysł – mówię, patrząc na nią z uśmiechem.

   – Może trochę... – przyznaje, ale w jej oczach widzę szczęście.

   Odwracam się na bok i w jednej chwili obejmuję ją mocno, przyciągając do siebie. Śnieg skrzypi pod naszymi ciałami. Patrzę jej w oczy i wiem, że to jest właśnie to – chwila, którą będę pamiętał na zawsze.

   Całuję ją. Powoli, z uczuciem, jakby czas znowu się zatrzymał.

   W tej jednej chwili nie ma nic poza nami i ta myśl wypełnia mnie ciepłem, silniejszym niż jakikolwiek zimowy mróz.