|
Lekcja 16d oryginalna42@pino.pl
Doniesienia z badań Ciekawa jest relacja pomiędzy umiejscowieniem kontroli a reakcja na wydarzenie kłopotliwe np. sytuacje niepewności wywołujące uczucie zakłopotania, oszukania. Typ reakcji „żyroskopowców” można określić jako „odwracanie pchnięcia”, a „radarowców” jako reakcje obronne wywołane zagrożeniem Ja. Osoby z kontrolą zewnętrzną częściej reagują bardziej serio, raczej lękiem oraz uruchomieniem reakcji obronnych. Osoby z kontrolą wewnętrzną reagują tu zabawowo, z poczuciem humoru. Są bardziej uodpornione na potencjalnie stresujące wydarzenia, rzadko wyrażają lęk czy depresje „Radarowcy” w badaniach profilu nastrojów wykazują także częściej lęk oraz ogólne napięcie, a „żyroskopowcy” – poczucie siły i energii. Marzenia osób z poczuciem kontroli zewnętrznej zawierają wiele elementów realnej przyszłości; jest w nich dużo lęku i niepowodzeń. Wtórnie wzmacnia to ich nasta (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 16c oryginalna42@pino.pl
Doświadczenie spójności to brak wewnętrznej sprzeczności w stosowanej przez rodziców strategii wychowawczej. Dotyczy to zarówno dyscypliny, jak i stawianych wymagań. Ważna jest spójność w zachowaniu jednego z rodziców, ale i zgodność oraz konsekwencja obojga. Dziecko, gdy ma jasno formułowane wymagania, uczy się rozumieć spostrzegać ich konsekwencje. Okazuje się, że dzieci urodzone jako pierwsze maja często większy stopień kontroli wewnętrznej – nie zależnie od płci. Inną grupą zmiennych mających tu znaczenie są czynniki socjalne w grypach stojących wysoko w hierarchii społecznej pojawiają się osoby z wewnętrznym poczuciem kontroli - to ma wiele wspólnego z internalizacją przekonania, że pochodzenie społeczne jest ważnym czynnikiem w budowie naszego obrazu świata, a też poczucia własnej wartości. Wszystkie te czynniki są modyfikowane przez takie instytucje jak szkoła. Ważne też są przekonania, które funkcjonują w określ (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 16b oryginalna42@pino.pl
Osoby, które uważają, ze sukces lub niepowodzenie, wygrana lub przegrana zalezą od ich działania, to „żyroskopowcy”. Dostrzegają oni związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy czynem a jego wynikiem. Jeżeli jednostka spostrzega, ze zadanie jest konsekwencją jej własnego działania lub jej własnych względnie stałych właściwości, określamy to wiara w kontrolę wewnętrzną. Głównym źródłem kontroli wewnętrznej jest taka historia indywidualnych wzmocnień, która powstała na bazie wychowania poprzez rodziców prezentujących postawy elastyczne i przyzwalające. Matki przyszłych „żyroskopowców” oczekują od swych dzieci wczesnej niezależności. Dodatkowym czynnikiem kształtującym kontrolę wewnętrzną w procesie rozwoju indywidualnego są: dostateczne, albo nie nadmierne ochranianie, chwalenie i brak odrzucenia. Dziecko początkowo zupełnie bezradne i zdane na opiekę dorosłych, w miarę rozwoju staje się coraz bardziej samodzielne, ma co (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 16a oryginalna42@pino.pl
Ludzie, którzy sadzą, ze wyniki tj. sukces i niepowodzenie, nagroda i kara zależą od zewnętrznych sił na które oni sami nie maja wpływu – to tzw. „radarowcy” „Kiedy wzmocnienie jest spostrzegane jako następstwo podjętego przez niego działania, lecz jednocześnie nie będzie konsekwencją wyłącznie tego działania, wówczas w naszej kulturze jest to na ogół spostrzegane jako rezultat szczęścia, szansy losu lub jako pozostające pod kontrolą innych, posiadających władzę albo jako nieprzewidywalne z powodu wielkiej złożoności otaczających jednostkę sił” (Rotter) Na wykształcenie się poczucia umiejscowienia kontroli (wewnątrz- i zewnątrz sterownej) podstawowy wpływ ma określony typ wychowania w rodzinie. Rozwój osób zewnątrz sterownych przebiegał przy braku spójności zachowań rodzica, braku jasności i konsekwencji w formułowaniu zadań, ograniczeń i ich skutków. /Taki sposób wychowania, który uniemożliwia dzie (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 16 oryginalna42@pino.pl
Ci, co chcą wiedzieć, co i po co się dzieje, chcą wpływać, ulepszać, decydować i wszędzie ich pełno, złości ich bierność, pochwalają czyn – w teatrze życia są reżyserami. Inni zaś płyną jak listki, są mało adekwatni, co najwyżej po narzekają na świat, ale nie biorą się, za urządzanie go na nowo, niczym się nie sugerują zbytnio, wykorzystują to, co im każą inni, odtwarzają to czego się nauczyli i mogą to zrobić poprawnie – w teatrze życia są aktorami. Ci pierwsi ponoszą spore koszty, ale i maja swoje profity w postaci uczucia dumy z sukcesu. Ich Zycie jest ciekawsze, ale i tez więcej cierpią i szybciej się spalają. Ci drudzy żyją pomalutku, są spokojni, bezpieczni w stałych warunkach – posiedli spokój – ale bardzo kruchy. Reżyserzy widzą siebie i innych jako silnych, operatywnych, odpowiedzialnych albo też winnych samym sobie. Aktorzy – jako uwikłanych w układy, spiętych i biednych, pozbawionych ochrony lub bezpiecznych a zależnych. Koncepcja poczucia umie (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Ćwiczenia 15b oryginalna42@pino.pl
Ćwiczenie 1 Podaj przykład samooceny nieustalonej, wysokiej i negatywnej za razem. Dalej przykład globalnej, ustalonej i adekwatnej. Wstaw w luki Piotr mawia o sobie, ze jest genialny, ………………….. Inni nie podzielają jego opinii. …………………..Jednak uważa on, ze jest marnym tenisistą ………………………., chociaż uzyskał już awans do finału rozgrywek. …………………….. Porównując się z bratem zmienił zdanie na ten temat ………………………….., ale mimo perswazji rodziny, pozostał przy stanowisku ujmującym możliwości swego umysłu jako wyjątkowe ……………………….Gdy kobiety podziwiają go uważa się za przystojnego ………………&helli (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 15b oryginalna42@pino.pl
Między Ja realnym a Ja idealnym zawsze istnieje dystans, który zmienia się w ciągu życia, rozbieżność ta wzrasta między 40 – 50 rokiem życia, gdy robimy sobie bilans. Proces ten polega na zmianie samooceny, nie samoakceptacji. Samoocena może być: Parcjalna – gdy odnosi się do jednej cechy, sfery aktywności, kompetencji, globalna – gdy dotyczy większych obszarów funkcjonowania ( w określonej roli społecznej), albo gdy dotyczy całej osobowości. Samooceny można tez charakteryzować ze względu na ich stałość jako : - ustalone (niezmienne przez dłuższy czas), albo nieustalone (chwilowe) zależne od aktualnej sytuacji. Ze względu na proces ich powstania samooceny można podzielić na : - zależne od opinii innych, - niezależne od ocen zewnętrznych. Mogą być pozytywne i negatywne, jak i w skali: wysokie, przeciętne i niskie. Samoocena jako element samowiedzy jest zmienną subiektywna. Odnosimy ją jednak do ocen zewnętrznych przypisywanych jednostce. Porów (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Ćwiczenie 15a oryginalna42@pino.pl
Ćwiczenie 1 Wybierz co najmniej 7 cech, umiejętności czy własności, które sam uważasz za istotne dla swojego aktualnego funkcjonowania. Maja być różnorodne i dotyczyć co najmniej kilku sfer funkcjonowania (pracy zawodowej, życia rodzinnego, hobby). Wpisz w tabelkę: Cecha(jaki jesteś) Standard (jaki chciałbyś być) Możliwości (Jakim mógłbym być) Oczekiwania (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 15 a oryginalna42@pino.pl
Sądy opisowe i samooceny. Każdy z nas formułuje tylko jeden sąd w określonej sprawie np. mówisz, że znasz dwa języki obce (sąd opisowy) i oceniasz, że te umiejętności są zbyt małe ( samoocena). Natomiast nasze pragnienia i aspiracje mogą być różne w tej samej sprawie, np. możemy formułować standard optymalny ( idealnie byłoby znać 4 języki obce), oraz taki, który dostarczy stanu „przyzwoitego”, zadawalającego, normalnego ( powinienem znać dwa języki obce na dobrym poziomie) Stany pożądane, czyli treści naszych standardów, uważamy subiektywnie za bardziej cenne niż stany aktualne. Wartości naszych pragnień są najczęściej wyższe dla nas aniżeli wartości naszych samoocen. W pewnych, określonych jednak wartościach naszych stanów pożądanych i aktualnych jest identyczna. Wówczas osoba dąży jedynie do zachowania status quo, utrzymania aktualnego obrazu siebie. Odpowiednim przykładem jest dążenie osoby starzejącej się do zachowania dotychcz (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 15 oryginalna42@pino.pl
Samoocena jest cenzurą wystawioną samemu sobie. Samooceny jako element samowiedzy SA rodzajem sądów wartościujących. Dotyczą one specyficznych cech człowieka takich jak : - właściwości fizyczne (wygląd, zdrowie, sprawność) - cechy osobowości (zdolności twórcze, struktura motywacji, dojrzałość emocjonalna) - stosunki z innymi (pozycja w rodzinie, w innych grupach odniesienia, ogólna atrakcyjność społeczna) Badania dotyczące klasyfikacji samooceny skupiły się bardziej na efektach procesy formułowania ocen, niż jego przebiegu, który można podzielić na kilka faz: 1 Gdy masz zadanie napisać opinie o samym siebie, być może weźmiesz pod uwagę taką cechę – wymiar jak np. krytycyzm. 2 Po wyartykułowaniu tej cechy prawdopodobnie przedzielisz ja na kilka kategorii. Może weźmiesz tylko dwie: krytyczny - niekrytyczny, a być może weźmiesz pod uwagę Az 5 natężeń tej cechy: naiwny, ufny, kry (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Ćwiczenie 14b oryginalna42@pino.pl
Ćwiczenie 1 Wyobraź sobie, ze rano dostałeś koszyczek na głaski z całego dnia. Skrupulatnie zbieraj to co jest Ci ofiarowane. Wkładaj i „puszki” (głaski pozytywne), jak i „kolczatki” (głaski negatywne). Pamiętajac o tym, ze o głaski można zabiegać, prosić, walczyć, aktywnie poszukiwać. Wolno tez odrzucać to, co boli nie przyjmować tych, z którymi nie możesz się identyfikować. Ćwiczenie 2 Zapisz z całego dnia wszystkie głaski jakie świadomie rozdałeś innym. Zastanów się, do jakiej kategorii nalezą: puszki czy kolczatki, czy są udzielane warunkowo, czy bezwarunkowo. Jaki jest sposób twego obdarowywania bodźcami : werbalny, czy niewerbalny? Komu udzielasz: czy to te same osoby, które i Ciebie obdarowują? Czy stosujesz zasadzę „ząb za ząb” w odniesieniu do głasek? Jakie informacje były dla Ciebie potwierdzeniem dotychczasowej samowiedzy, a które SA odkrywcze ? (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 14b oryginalna42@pino.pl
Od początku naszego życia wszyscy potrzebujemy bodźców kierowanych ku nam przez innych. Cały czas jesteśmy też nadawcami takich bodźców w stosunku do otoczenia. Bodźce te nazywamy głaskami. Mogą one być pozytywne lub negatywne. Pozytywne głaski to pełne ciepła, przyjacielskie pozdrowienia, wyrazy uznania. Głaski negatywne obciążają nasze poczucie wartości, wiążą się z dezaprobata. Głaski te możemy otrzymywać warunkowo i bezwarunkowo. Najczęściej otrzymujemy je w sposób warunkowy. Dostarcza nam to zadowolenia, ale w znacznie ograniczonym zakresie. Czasami sprzeciwiamy się ofiarodawcom głasek i wcale nie chcemy ich przyjąć, jeżeli są nam dawane w formie warunkowej. Okazuje się, że bodźce – głaski są nam tak bardzo potrzebne, że wolimy otrzymywać nawet bodźce negatywne … niż żadne. Traktowanie osoby jakby nie istniała, niereagowanie na nią bez względu na to, jak bardzo stara się zapewnić nas, że żyje, czuje, działa – wywołuje w niej okropnie przykre uczuc (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Ćwiczenie 14a oryginalna42@pino.pl
Zaprojektuj metodę i sprawdz jej walory na poziomie próby pomiaru zmiennej pomiaru samoakceptacji. Zastanów się, czym, w jaki sposób mozna by trafnie określić poziom samoakceptacji. Poeksperymentuj, pobaw się własną wyobraźnią Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Lekcja 14a oryginalna42@pino.pl
Samoakceptację określa się jako uogólnioną postawę wobec siebie, akceptacje siebie, samozadowolenie, sympatię czy szacunek wobec Ja.. Postawa ta zawiera zarówno aspekty poznawcze jak i emocjonalne, stanowi treść świadomości – osoba zdaje sobie sprawę z tego, czy i na jakim poziomie siebie szanuje, czy tez nienawidzi. Samoakceptacja zależy gw. od rzeczywistych sukcesów i niepowodzeń, metod kształcenia, wychowania i nauczania, warunków społecznych, przemian cywilizacji. Zależy od psychologicznego kontekstu człowieka. Niezaprzeczalny jest związek samoakceptacji z akceptacją innych ludzi : „… bez miłości własnej niemożliwa jest miłość bliźniego, ( … ) nienawiść do siebie jest tym samym co skrajny egoizm i płodzi w końcu tą sama okrutną samotność i rozpacz” H. Hesse „Wilk stepowy” Samoakceptacja jest to „najważniejsza wytyczna postępowania, mająca na celu utrzymanie równowagi i spokoju między ludźmi”. (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
|
Ćwiczenia 14 oryginalna42@pino.pl
Przygotuj trzy kartki papieru, trzy długopisy w różnych kolorach. Jedna z kartek zatytułuj : Kim byłem?, drugą Kim jestem?, a trzecią Kim będę?. Postaraj się odpowiedzieć na te pytania. Nie myśl o tym, co powinieneś, co musisz, czego Ci nie wolno. Staraj się używać rzeczowników najczęściej jak potrafisz. Po fazie zapisu zajmij się analizą zebranego materiały. Co Ci mówi o sobie?, co rozbawiło?, co zasmuciło?, co niepokoi? Ćwiczenie 2 Wybierz ze swojego otoczenia co najmniej 5 osób, które znasz chociażby powierzchownie. Spróbuj przypisać im po jednej czy dwóch cechach, które maja walory sądu dystynktywnego – opisują własności najbardziej wyróżniające, swoiste, niepowtarzalne. Są to własności na podstawie których można rozpoznać osobę „ na pierwszy rzut oka”. Zastanów się jak często są one związane z patologia fizyczną i psychiczna ( chory na raka, epileptyk, z blizną, homoseks (...) Zobacz cały wpis na blogu » |
