Blogi.pl

Zaopiekujesz się mną, gdy będzie już koniec?

 „Mam raka” -powiedziała- już nie dają mi chemii, bo jestem za słaba. Dali mi skierowanie do tej poradni. Pomoże mi pani? ” Wtedy jeszcze nie wiedziałam, co miała na myśli zadając mi to pytanie.
Usiadłyśmy więc w poradni i to pierwsze spotkanie i pierwszą rozmowę zapamiętam na długo. Pani Janina miała 75 lat, rozsianego raka jelita grubego i wątrobę, która zajmowała jej całą jamę brzuszną. Pamiętam, jak spinała spodnie w pasie agrafką , tak schudła. Mówiła jednak, że nie będzie ich zaszywać, bo pewnie jeszcze przytyje. I „przytyła , to znaczy jej wątroba tak się powiększyła, że agrafki nie były już zupełnie potrzebne. Zapytana czy coś ją boli mówiła , że nie. Dopiero gdy ją badałam i dotknęłam brzucha, zobaczyłam grymas na jej twarzy, ale bez słowa skargi. „ Przecież musi boleć, taka choroba” – odparła.
Po pierwszym zbadaniu i zaordynowaniu leków zaczęłyśmy rozmawiać. „Wiem, że jest źle, wiem jaka to choroba i jak to się skończy- mówiła. Chciałabym tylko mieć pewność, że ktoś się mną zaopiekuje jak już będzie źle , żeby nie być ciężarem dla bliskich. Bo sama nie dam rady. Zaopiekuje się mną pani jak już przyjdzie ten czas?” To pytanie rozbrzmiewa mi w uszach do tej pory. Pamiętam jak się przutuliłyśmy. Po to tu jestem- powiedziałam tylko i wszystko już było jasne.
Widziałyśmy się co dwa tygodnie. Leki przeciwbólowe działały, apetyt powrócił na chwilę. Jednak z każdą wizytą widziałam ją coraz słabszą, choć nadal lekko uśmiechniętą i tak bardzo pogodzoną z losem. Pamiętam, jak przyszła jednego dnia i opowiadała, że nagle źle się poczuła w domu tak, że mąż chciał wezwać pogotowie ratunkowe. Zabroniła mu jednak twierdząc, że to przecież nic nie zmieni, jak ma umrzeć to umrze tej nocy. Lecz przeżyła i kryzys na chwilę minął. Na ostatnie dwie wizyty zgłosiła się do mnie już nie sama, lecz w asyście kuzynki a potem siostry. Na ostatniej wizycie w poradni była bardzo słaba, nie mogła jeść i wymiotowała. Zaproponowałam, że od razu położę ją do Oddziału. Miałyśmy przecież umowę. Ona spojrzała tylko i poprosiła o dwa dni. Miała wrócić w poniedziałek. Weekend chciała spędzić w domu. Ostatni weekend w domu. Wiedziałyśmy to obie.
Do szpitala w poniedziałek przywiózł ją mąż. Dostała leki, kroplówki, chodziła po oddziale słabiutka, ale nie chciała do domu. W ciągu kilku dni osłabła już na tyle, że nie była w stanie wstać z łóżka. Ale zawsze pytana jak się czuje, odpowiadała z bladym uśmiechem cichutko i spokojnie, że dobrze. Cała pani Janinka.